Het zou een hele warme dag worden met kans op onweer, maar uiteindelijk bleek de 6e
editie er eentje met prachtig zomerweer en een vleugje wind van zee die het de wandelaars
aangenaam zou maken. De Vrouwbuurtstermolen, daar draait het allemaal om. De
opbrengst van de tocht komt ten goede aan het onderhoud van de volledig gerestaureerde
graanmolen.
Na achten druppelen de eerste wandelaars de ontvangstruimte binnen voor de
stempelkaart. Elk half uur starten de groepen voor de 30, 20 en 10 kilometer. De
oudgedienden lopen automatisch richting het oosten, maar voor het eerst vertrekt de loop
in westelijke richting naar Froubuurt.
Voor de nieuwelingen is het sowieso een mooie kennismaking met de schoonheid van ’t
Bildt. Voor de ingezetenen is het vooral mooi omdat je op plekken komt waar je anders niet
kunt, of mag komen. Veel particulieren en boerenbedrijven verlenen daar hun medewerking
aan. Achtertuinen, zichtpaden, de ‘eigen wegen’ en een aangelegde brug om aan de juiste
afstand te komen, worden ingezet. Daardoor loop je als het ware dwars door aardappel- en
graanvelden.
Dit jaar zijn er zo’n 200 aanmeldingen, meestal komen er nog eens zoveel spontaan.
Vijfentwintig deelnemers komen voor de 30 km en op de andere afstanden verspreiden de
deelnemers zich ongeveer fiftyfifty.
Aan de figuurlijke hand van een aantal deelnemers trekken we langs de route en maken we
met hen een beetje kennis.
Gerke
“Hee Gerke we hebben al gezien dat je oefende”: wordt hem toegeroepen. “Hoezo?” “We
zagen je vaak over de Ouwe Dyk lopen de laatste tijd.” Er ontgaat de meeste Bildtkers niets,
maar wat ze in dit geval niet weten is dat Gerke een geoefend en veelvuldig loper is.
Volgende week loopt hij de marathon van Sneek. Dit is een mooie oefening. “Kom je als
eerste bij de finish van de 30 km lopers?” Hij steekt 2 vingers in de neus.
Fokje Wagenaar
Ze woont in Hallum en doet deze tocht voor het eerst. Ze liep een tijdje niet, behalve een
beetje in de buurt. Ook vaak langs het water naar Bartlehiem, wat een prachtige wandeling
is. In 1998 deed ze de wandel Elfstedentocht. Daarna kwam het Pieterpad, die ze voor twee
derde alleen liep en het laatste stuk met haar man. In 2007 raakte ze haar baan kwijt en
kwam ze er helemaal doorheen te zitten. “Ik bedacht om te gaan lopen. Mijn man zette mij
af in Parijs, ik ging met de trein naar de Pyreneeën en van daaruit naar Santiago de
Compostella. Ik loop graag alleen, dan zie je ook meer omdat je bent niet de hele tijd in
gesprek bent. En op de bekende routes loop je eigenlijk nooit echt alleen.”
Alie en Marloes uit Leeuwarden en Grou
Alie loopt deze kuier voor de vijfde keer. Ze heeft Marloes vorig jaar gevraagd om met haar
ook wat langere afstanden te gaan doen en sinds die tijd lopen ze die veel samen. Voor
Marloes is dat voor deze tocht de tweede keer. Ze kennen elkaar van het vrijwilligerswerk
dat ze doen.
De gebroeders Groeneveld.
Het is wel duidelijk dat deze mannen voor de 30 km komen. Er zit een professionele ‘band’
om de middel van de oudste broer met alles wat je kennelijk nodig bent op een langere
afstand. De oudste broer kan het weten want hij liep al 6 keer de volledige Elfstedentocht.
De jongste liep onlangs 1 dag mee. Later komen we de mannen weer tegen en vragen we
brutaal naar de volledige inhoud van de band. Met de vele verzorgingspunten en de
lekkernijen op de route is het eigenlijk niet nodig maar: in stikje bôle, in appelsie, in pear
koekies en drinken.
Yassin
De wandelaars lopen door de landerijen naar de eerste stempelpost op het erf van de
familie Bierma en kunnen van verre al de dwarsfluit horen van Yassin. De muziek wordt met
enthousiasme begroet. Hij speelt overigens voor het eerst sinds lange tijd omdat hij als
vluchteling in het AZC niet over een fluit beschikte. Hij was in Turkije tegenstander van het
regime. Als gezin moesten ze onderduiken maar wisten uiteindelijk, na eerst een jaar in
Griekenland, naar Nederland te vluchten. Nu ze op het punt staan om statushouder te
worden hoopt hij snel, als professioneel en afgestudeerd muzikant, weer als musicus of
dirigent aan de slag te kunnen. Hier te spelen doet hem zichtbaar goed.
Mem en zonen Brandsma
Ze komen uit Ferwert. Met de ene zoon loopt moeder vaak maar nu besloot de andere zoon
ook mee te gaan. Uiteindelijk willen ze met hun drieën volgend jaar de Elfstedentocht
wandelen. De nieuweling van de drie geniet van de tocht en dat was nog steeds zo toen we
hun later weer troffen. Hij moet wel even wennen aan het gezang van de anderen maar gaat
inmiddels mee in het, zoals hij het noemde, highschool musical sfeertje. We verwachten dat
ook deze zoon binnenkort net zo gebruind is als mem en zijn broer.
Tineke (blauw) en Annie
“We lopen al jaren met elkaar.” Ze doen als vriendinnen deze tocht graag; het is mooi
dichtbij en de omgeving vinden ze prachtig. Hoe het komt dat er minder mannen aan
wandelen doen weten ze niet. De dames fietsen wel met hun mannen maar aan lopen
hebben ze maar een hekel. “Jammer want hij kan wel wat kilo’s kwijt.” (Om privacy redenen
vermelden we niet welke man).
Voedselbos en Les Pommerants
Als de wandelaars voor de 20 km het voedselbos gepasseerd zijn en het even duurt voor de
10 km groep voorbijkomt, spelen de muzikanten van Les Pommerants gewoon door. Het lijkt of dit folk trio, het prachtige weer en het voedselbos voor elkaar gemaakt zijn. Met draailier, doedelzak, borderpipes, smallpipes en trekzak spelen ze traditionele folkmuziek uit bijvoorbeeld Frankrijk, Schotland, Ierland en Scandinavië.
Yoni en Annie
Over de vaart langs de zeedijk heeft Sander, bouwboer en eigenaar van het aanpalende land, gezorgd voor een bruggetje. Daar treffen we deze dames die collega’s zijn bij de Hellema koekjesfabriek. De een woont in Dokkum en de ander in Nije-Syl. Hardlopen deden ze in het verleden al samen maar daar kwam door blessures een einde aan. Nu hebben ze besloten om samen te gaan wandelen en de Midseumer Môlnkoier heeft de primeur. Wat hun betreft wordt het een nieuwe traditie.
Rina, Wijke en Wilma
“Wij zijn vaste lopers hoor!” Twee zussen en vriendin Wilma willen dat wel even vermeld
hebben maar uiteindelijk weten ze niet meer precies of het de tweede of derde keer is. Het
vaste zit ‘m waarschijnlijk in de wekelijkse wandelingen en deelname aan de Fjoertoer op
Terschelling. Ze vinden dit een hele gezellige tocht, ook vanwege de muziek, de plekjes waar je komt en de perfecte organisatie. “Alle lof.” “Je loopt het lekkerst als je in een groepje een beetje dezelfde lichaamsbouw hebt.” Daarom loopt het volgens deze deskundigen met
mannen toch minder fijn.
Arend Knippels
De vlindertuin geeft op deze mooie dag de neiging om te blijven en de tocht verder de tocht
te laten. Het is er gezellig, de soep is heerlijk en het is een treffen van wandelaars en
streekgenoten die de sfeer komen proeven. Arend Knippels woont in Norg en las in een
krant bij zijn vriendin in Bitgum dat deze tocht werd georganiseerd. Het is een geoefende
wandelaar van 72 jaar die nu geblesseerd is en het daarom deze dag bij de 20 km houdt.
“Het is hier mooi, heel mooi, vooral met dat koren op het land.” Hij gaat ook ‘Nijmegen’
weer lopen maar gaat daar, vanwege zijn leeftijd, van de 40 overstappen naar de 30
kilometer per dag.
Niels, Luuk en Syb
Niels woont in Ouwe-Syl en wacht bij de finish op zijn vriendin. Luuk en Syb zijn de enige
honden tijdens de wandeltocht. Luuk is hun eigen hond en is dat wel gewend. Hij zou nog
wel verder willen zegt Niels maar voor Syb is het mooi zo.
Pannenkoek (het meel is van de Froubuurster molen) met aardbeien
Iedereen krijgt op het einde een pannenkoek ter afsluiting. De zesde editie was er een met
een gemoedelijke sfeer met veel muziek, waarvan we niet eens alles gezien of genoemd
hebben. Onderweg werd veel gesproken over de perfecte organisatie en de uitgezette tocht.
Er was goede begeleiding op de route, er was gezorgd voor drinken, hapjes en soep. Er was
louter enthousiasme. Het aantal deelnemers bleef steken op 250, wellicht door de huidige
overvloed aan activiteiten en tochten als inhaalslag na corona. Duidelijk is dat in ieder geval
iedereen die er niet was ongelijk had.
Foto’s en verslag gemaakt door Evert Fokkema en Ingrid van Ek
