Môlnkoierders zetten ‘Foetprint’ in b(l)oeiend Bildts landschap

Sinds 2016 staat de Midseumer Môlnkoier jaarlijks op de agenda, in een periode dat het landschap volop groeit en bloeit. Zaterdag 1 juli trokken rond de 270 wandelaars de wandelschoenen aan én genoten ze in twee afstanden van de niet meer weg te denken koier. Die hen het weidse b(l)oeiende Bildtse landschap liet zien. Ondanks een beetje nattigheid overheerste de positieve reacties over de wandeltocht, die mede dankzij de samenwerking met de Bildtse Aardappel Weken (BAW) een topdag beleefde.

Miezerig
Dat de weersgesteldheid een behoorlijke invloed heeft op buitenevenementen, weet de organisatie van de Midseumer Môlnkoier als geen ander. De vierde editie in 2019 was hiervan het kletsnatte bewijs. Ook tijdens de zevende editie moeten de deelnemers enkele buien trotseren, al klaart de lucht naarmate de wandeling vordert steeds meer op.

Môlnkoier 2.0
Het geheim achter de Midseumer Môlnkoier is voor een aanzienlijk deel te danken aan de manier waarop de organisatie de wandeltocht aanvliegt. De Môlnkoier is meer dan louter een wandeltocht, het is de 2.0 versie vergeleken bij veel andere wandeltochten. Naast dat er een landelijke route is uitgestippeld, zijn er alom plekken waar de wandelaars worden getrakteerd op een gezond hapje en drankje. Daarnaast zijn er een aantal locaties waar even pas op de plaats wordt gemaakt, om te genieten van wat zich onderweg afspeelt. Een vrolijke muzikale noot her en der, een stukje minitheater of een opvallend object in het landschap, het zorgt ervoor dat de wandelaars zich verbonden voelen met de Môlnkoier.

En dat is voor het in stand houden van de Vrouwbuurstermolen een aangename constatering, temeer omdat de onderhoudskosten van de molen hoog zijn. Deze editie kan de organisatie 270 deelnemers (160 voor de korte afstand, 110 voor 21 km) verwelkomen. “Uiteraard hadden er met het oog op de hoge onderhoudskosten van de molen wel iets meer mogen zijn”, weet Atje Tadema, maar ziet ze ook terug op een zeer geslaagde dag.

Foetprint
Dat de wandeltocht gelijktijdig valt met de Bildtse Aardappel Weken (BAW), is een aangename bijkomstigheid. Tijdens de BAW openen vier boeren (Smits, Palsma, Rodenhuis en Binnema) hun schuurdeuren. Daar kunnen de wandelaars kennismaken met hoe de moderne boer met name rondom de aardappelteelt werkt, maar ook hoe ze met ‘kûnst in skuren’ de samenwerking met kunstenaars hebben gevonden. Beide evenementen hebben profijt van elkaar. De ‘foetprint’ die wethouder Dijkstra eerder tijdens de BAW opening heeft gezet, vindt talloze keren navolging door de Môlnkoier wandelaars. Ieder zet letterlijk zijn stempel in de Bildtse klaai!

Amsterdamse Bilkert vol lof
De 77 jarige mevrouw Mieke Degenaar uit St.-Annaparochie loopt de Midseumer Môlkoier voor het eerst. Sinds mei is Mieke een Bilkert, nadat ze het drukke jachtige leven van Amsterdams achter zich heeft gelaten. De nieuwe Bilkert heeft wandelervaring, zo blijkt: “Ik heb jaren geleden het Pieterpad in een aantal etappes gelopen, een tocht van zeker 400 kilometer. Wandelen vind ik erg leuk”. Haar mening over de Môlnkoier laat niets aan duidelijkheid over: “Perfect, goed georganiseerd, duidelijk aangegeven route, én het weer was prima. Ik ben op plaatsen geweest waar ik normaal niet kom. Als ik gezond blijf, sta ik volgend jaar zeker weer aan de start. Ik heb alleen maar lof over de organisatie”.

De lovende reactie van Degenaar is herkenbaar: ‘het is fantastisch georganiseerd’, ‘overal krijg je te eten en drinken’, ‘de kunst in de schuren heb ik van genoten’, het zijn terugkerende uitspraken. Een enkeling heeft een kritische noot: ‘de stukken door het drassige Bildtse landschap was best een glijpartij’. Een rasechte Bilkert pareert dit met: ‘Dat hoort bij ’t Bildt’!

Kilometervreter
Mevrouw Wokke Bruinsma-Boonstra uit Beetgumermolen, die binnenkort 87 kaarsjes mag uitblazen, is zo ongeveer met de wandelschoenen aan geboren, zo blijkt. Ze is de oudste deelnemer van de Môlnkoier. In 1954 kwam Wokke in Ermelo in de verpleging terecht, waar ze voor het eerst geconfronteerd werd met de Nijmeegse 4-daagse: “De bewinners rûnen de 4-daagse, en doe’t ik dat seach sei ik: ‘dat wol ik ek’. Dat fûn ik prachtich”. In 1958 liep ze met haar collega zusters voor het eerst de Nijmeegse vierdaagse, waarvan ze met trots de geplastificeerde foto als bewijsstuk uit haar rugtas tevoorschijn haalt. Het blijkt de start een wandelverslaving die haar niet meer loslaat. Onder de vlag van de Friese Lange Afstand Lopers (FLAL) is Wokke uitgegroeid tot een echte kilometervreter. Ze maakte honderden wandeltochten vertelt ze vanachter haar beslagen bril: “Ik rin altyd allinne, mar rin nea yn myn ientsje. Ik kin safolle minsken en ha altyd wol ’n praatsje mei immen”.

113.062 kilometer
De rugtas is overladen met tientallen binnen- en buitenlandse wandelaandenkens, die stuk voor stuk een eigen verhaal vertellen. Aangekomen bij de finish wordt – nog voordat het finish stempel is gezet – een boekje uit de rugzak gehaald. Het is het zoveelste wandelboekje waarin de wandeltochten staan beschreven: “Ik skriuw fan elke kuier in ferhaaltsje yn it boekje en plak dêr in plaatsje by wat ik altyd krije. Mar dy krijsto hjir net, en dat fyn ik wol spitich”. Het probleem is opgelost met de advertentie van de wandeltocht uit de Bildt.nu. De verhaaltjes geven naast een beeld van de tocht ook de cijfers weer. Het aantal deelnemers en de afstand complimenteren elk verhaal. Op de vraag of mevrouw Bruinsma ook zicht heeft op hoeveel kilometer haar levenslooppad totaal beslaat heeft ze het antwoord paraat: “Hondert-trettjin-tûzen-twa-en-sechstich kilometer”!

Omdat Wokke geen rijbewijs heeft en Vrouwenparochie op fietsafstand van Beetgumermolen ligt, verschijnt ze al vanaf de eerste koier aan de start: “Ik fûn it wer in moaie tocht, al ha ik noch nea sokke smarrige skuon hân. Wy krigen oeral wat te iten, de keunst yn de boerepleatsen fûn ik geweldich. Ik ha it meast genoaten fan de petearen dy ik mei minsken makke ha. Do sjochst altyd bekenden en dat fyn ik aardich. Nei it rinnen merk ik wol dat ik stiver bin, mar nei in nacht sliepe bin ik der wer. Salang ik kin, kuierje ik troch, ek al bin ik meastal de âldste dielnimmer”, besluit Wokke haar prachtig wandelavontuur, dat blijft voortduren.

Froubuurster struven
Na het finishstempel wacht de wandelaars de laatste lekkernij van deze prima georganiseerde Midseumer Môlnkoier. De pannenkoekbaksters hebben het er de hele dag druk mee gehad, de met aardbeien en slagroom versierde ‘Froubuurster struven’ gaan er met de zang van het Minnertsgaaster shantykoor op de achtergrond als zoete broodjes in.  Tijdens de Môlkoier zijn foto- en filmbeelden gemaakt, die kunt u hieronder bekijken.

Tekst en foto’s: Bertus Dijkstra